This study reports on the preliminary outcome evaluation of the Magone Home Aftercare Program (MHAP), a faith-based juvenile justice residential facility in the Philippines that provides intensive aftercare treatment for adolescent males involved in the juvenile justice system after their time in a rehabilitation facility or community detention in their area of residence. Although evaluation studies are typically conducted using quantitative research methods, we believe a narrative research approach can be a useful methodology that elucidates “ why” and “ how” (...) or “ the story” behind the success of the program. As such, we evaluated the effectiveness of the MHAP in facilitating the reintegration of its beneficiaries through the stories they tell. Particularly, we analyzed and compared the life stories of MHAP beneficiaries who have been successfully reintegrated into their respective communities within the frame of redemptive narrative identity. The analysis of the interview data revealed that the life stories of these former beneficiaries contained redemption scenes in which they drew on adverse childhood experiences (extreme poverty, parental neglect, abuse, abandonment, and crime) in realizing their true selves (by gaining wisdom from the past, opportunities, new sources of strength, and desire to help others). Importantly, the redemption narratives also contained key life episodes that recognized the MHAP as the key to their successful reintegration into society. Such findings provide valuable information (i.e. how the program has achieved its objectives) to all levels of the MHAP, from program beneficiaries and front-line staff to decision-makers and funders, as well as community partners. (shrink)

Bu makale Orhan Pamuk’un Kar romanından hareketle çağdaş Türk romanında din ve siyaset ilişkisine odaklanmıştır. Çalışma, Türkiye’nin yakın dönemdeki dini ve siyasi tartışmalarına edebi bir kurgu ile yaklaşan Kar’da din-siyaset ilişkilerinin nasıl bir paradigma üzerine oturduğunu ve bu çerçevede Türkiye’de dini ve siyasi kültürün romana nasıl yansıdığını anlama ve açıklama hedefini gütmüştür. Romanda 1980 sonrası yeni bir gelişim ivmesi yakalamış ve 1990’lar boyunca siyaseti daha aktif bir şekilde motive eden sağ, muhafazakar ve İslamcı çevrelerle aslında -yazarın yaklaşımı çerçevesinde- Türkiye’ye bir (...) türlü uğramayan modernizmin Türkiye’dekijakoben ve taşralı temsilcilerinin değerleri arasındaki çatışmalar öne çıkarılmıştır. Postmodern bir bakış açısıyla yazılan Kar İslamcı-laik, Doğulu-Batılı çatışmaları arasında modernleşme çabalarının devam ettiği bu aşamada din ve siyaset ilişkileriyle ilgili önemli fotoğraflar paylaşmıştır. Nihayet romanda din; yoksulluk ve yoksunlukları araçsallaştırıcı, yerine göre değişimi engelleyici karakteri yanında baskın olarak ideolojik yönü ile öne çıkarılmıştır. Siyaset ise orada daha çok jakoben ve laik, modernleşme ile ilişkisi bağlamında da taşralı olarak betimlenmiştir.Özet: Şüphe yok ki imparatorluktan Cumhuriyete geçiş sürecinde edebiyat; özellikle de Batılı bir ürün olarak roman, modern Türkiye’nin bilinç düzeyinin inşasında önemli bir rol oynamıştır. Bu edebi etki belli bir çizgi takip etmek yerine 2 asra yaklaşan maceralı yolculuğu içinde genellikle Türk toplumunun dönemsel tarihi, sosyal, politik şartları ile uyum içinde yürümüştür. Bu bağlamda Türk romanı başlangıçta daha yoğun olmak üzere siyasal yapıyı meşrulaştırıcı bir tavır takınırken özellikle son yarım asırda modernleşmenin ulaştığı noktalar itibariyle farklı iktidar ve ideoloji üretmenin bir aracı olarak da görülmüştür. Fakat bununla birlikte kültürel sistemin önemli bir unsuru olarak din romanın söz konusu yolculuğunda hep ana temalardan biri olmuştur.Makale çağdaş Türk romanında din-siyaset ilişkilerinin din sosyolojisi açısından incelenmesini konu edinmiştir. Çalışmaya örnek olarak Orhan Pamuk’un, ilk baskısını 2002 yılında yapan ve Türkiye’de 1980’li şartların olgunlaştırdığı gerilimli din-siyaset ilişkilerini geniş bir kültürel birikimden hareketle temalaştıran Kar romanı seçilmiştir. Çalışmanın amacı çağdaş Türk romanının Türkiye’de her zaman bir gerilim ortamı yaratmış din-siyaset ilişkilerine yaklaşımını Kar örnekleminde anlamak ve açıklamaktır. Bu çerçevede tarihsel bir karşılaştırma yapılarak Türk romanının siyaset ve din algısında Karın yeri gözden geçirilmiş, bir sosyal kişilik ve yazar olarak Orhan Pamuk üzerinde durulmuş ve daha sonra da romandaki sosyal olay, olgu ve süreçlerin inşa ettiği farklı bilinç düzeyleri fenomenolojik bir perspektiften değerlendirilmiştir.Bu çalışmada Kar modern Türkiye’nin yakın dönem din-siyaset ilişkilerini dini ve siyasi kültürün farklı anlam setleri üzerinden postmodern bir alegori ile işleyen bir roman olarak görülmüştür. Bu yönüyle Kar edebi bir ürün olmanın yanında kendini toplumun dini, siyasi ve ideolojik bilgi gövdesi hakkında farklı bilinç düzeylerine yer veren hatta bugünkü din-siyaset ilişkilerinin köklü sorunlarına ışık tutan bir metin olarak da sunmuştur. Buradan hareketle denilebilir ki roman, edebiyat-toplum ilişkisi bağlamında bir taraftan toplumunun dini ve siyasi değerleri çerçevesinde olayları örgütlerken diğer taraftan bu değerlere postmodern bakış açıları sunmak suretiyle bir zenginlik katmıştır. Nihayet Karda Pamuk Türkiye’de din ve siyaset ilişkilerinin toplum temelinde edebi bir dışavurumunu gerçekleştirmiştir. Ancak bu dışavurum Osmanlıdan Cumhuriyete intikal eden dini ve siyasi birikim yanı sıra kendinin kurumsal bir bagaj etrafında şekillendirdiği sosyal kişiliğinden bağımsız olmamıştır.Açıkça Pamuk, Karda din ve siyasete, onların birbirleriyle olan ilişkilerine bazen farklı karakterler üzerinden bazen de ironi ve eleştiriler yoluyla bir dizi anlamlar yüklemiştir. Postmodern bir paradigma etrafında Kar din ve siyasetin farklı anlam dünyalarını ve bu kadim iki sosyal kurumun farklı görüntülerini felsefi ve sosyolojik bir bakış açısı içinde sunmuştur. Başka bir ifadeyle Pamuk romanın olay örgüsünü, sosyal tiplerini, sosyal sınıfları ve bunların epistemolojik birikimlerini kendi doğal sosyoekonomik, kültürel, dini ve politik ortamlarında ele almıştır. Kar, İslamcı-modernist gerilimi üzerinden şekillenen bir kimlik mücadelesi etrafında kurgulanmıştır. Burada din ve siyasetin bireysel-uzlaşmacı yönlerine yer verilmekle birlikte “Kemalist” ve “İslamcılar”ın dayatmacı, popülist siyaset anlayışları ile dinin dışlayıcı ve ideolojik yönü öne çıkarılmıştır. Dolayısıyla roman 28 Şubat 1997 askeri müdahalesinden esinlenerek Türkiye’de bir karşılığa sahip dini ve siyasi kültüre ışık tutmuş ve nihayet toplumun din ve siyaset kurumlarına ait anlam şebekeleri hakkında bugüne de yansıyan önemli fotoğraflar çekmiştir.Karda din ve siyaset “darbe”, “Kemalizm”, “siyasal İslam”, “türban”, “İslamcı”, “laik” gibi kavramlara yüklenen anlamlar üzerinden işlenmiştir. Romanda “darbe” özelinde ortaya konan sosyal ve politik görüntüler 2000’li yıllar itibariyle Cumhuriyet’in yaklaşık son yarım yüzyılını gösteren bir dizi semboller taşımıştır. Nitekim romanda konu edinilen darbe özellikle 1980 sonrası yaşanan sosyoekonomik, kültürel, siyasi, dini ve etnik sorunlar etrafında örgütlenip güçlenen “dinci”lere karşı yapılmıştır. Öte yandan romanda “Kemalizm” ve onun yaydığı ideoloji, Türkiye’de siyasetin değerlendirildiği diğer önemli bir tema olmuştur. Bu bağlamda farklı kategorik özellikler taşımakla birlikte genel olarak “Kemalizm” ve askeri bürokrasinin topluma ve onun değerlerine bakışı, romanda bireysel hak ve özgürlükleri devlet lehine kısıtlayan jakoben ve elitist bir tavır içinde sunulmuştur.Romanda dinin alt sınıf örüntüsü olma, görece yoksunlukları telafi etme, yerine göre sosyal değişimi engelleme gibi özelliklerine vurgu yapılmakla birlikte daha çok onun darbe ile siyasal, ideolojik, popülist ve araçsal bir kimlik kazanması üzerinde durulmuştur. Nitekim türbanlı kızlar meselesi siyasal İslamcılar tarafından sembol bir dava olarak görülmüş ve onlar bu davayı siyasi bir malzeme yapmışlardır. Karda din ve siyaset ayrı, yerine göre birbirleriyle çatışan sosyal kurumlar olarak değerlendirilmekle birlikte özellikle Şeyh Efendi ve bazı bürokratların çıkar ilişkileri bağlamında söz konusu iki kurumun karşılıklı ilişkilerine de yer verilmiştir. Dolayısıyla Kar Türkiye’de din-siyaset ilişkisinin sembolik düzlemde yerini bulan kadim ilişkilerine de işaret etmiş olmaktadır.Gerek siyasi gerek dini her türlü dayatmaya karşı edebi bir tavır olarak kendini gösteren Kar din ve siyasete çoğulcu bir bakış önerisi getirmiştir. Türk romanı açısından yeni sayılabilecek bu durum aslında bir yönüyle de okuyucuya dinsel ve siyasal kültür konusunda yeni evrenler sunmuştur. Ancak söz konusu öneri ve bakış açıları dini ve siyasi kültürün kendi dinamiklerinden bağımsız şekillenmiş değildir. (shrink)

Türk milleti dünyanın en zengin kültürüne sahip olduğu gibi en zengin diline de sahiptir. Ancak daha eski çağların dil verileri ne yazık ki, yazılı vesikalara aktarılmamış, karanlık dönem olarak kalmıştır. O bakımdan Türkçenin Altay veya Proto-Türk devri hakkında bilgimiz sınırlıdır ve sahip olduğumuz kelime sayısı da çok azdır. Eski Türkçe adlanan bu lügat sadece Orhun-Yenisey yazıtları ile tespit edilen ve Uygur yazıtları ile devam eden Türkçenin malum en eski yazılı kaynaklarının sözlüğüdür. Yer yüzündeki diller arasında Türkçenin yerine baktığımızda, Ural-Altay dil (...) grubunun Altay koluna bağlı bir dil olduğu ve geçmişinin M.Ö. 4000’li yıllara indiği görülür. Bu tarihten, M.Ö. 5. yüzyıla kadar olan dönem genel olarak Altay veya Proto-Türk devri olarak adlandırılır. Bu dönemde Türkçe ile ilgili az da olsa birtakım dil kalıntılarına rastlanır; ancak bunun yeterli olmaması ve bu dönemden bize yazılı herhangi bir metnin ulaşmaması, bu çağların karanlık dönem olarak adlandırılmasına neden olmuştur. Bu dönemde Türkçenin Çuvaşça ve Yakutça ile henüz ayrılmadığı, hattâ daha eskiye gittiğimizde Moğol, Mançu, Tunguz dilleriyle aynı çatı altında toplandığı varsayılır. Bilindiği gibi daha önce Eski Türkçe döneminin ayrı ayrı metinlerini kapsayan birçok sözlük çalışması yapılmıştır. Ancak bu sözlükler birbirinden bağımsız hazırlanmış, bir kısmı Göktürk dönemi ile Orhun Yazıtlarını, diğer bir kısmı da Uygur dönemi ile bu dönem metinlerini temel almıştır. Eski Türkçe bir bütün olarak düşünüldüğünde, bu sözlüklerin bazı yönlerden yetersiz kaldığı bir gerçektir. Bu çalışmanın genel amacı, daha önce ortaya konulan Eski Türkçe sözlükleri bir araya getirerek Göktürk ve Uygur dönemlerini birlikte ele alan, daha kapsamlı ve tek bir sözlük oluşturmaktır. O bakımdan daha önce meydana getirilen sözlük çalışmaları temel alınarak ortaya yeni bir sözlük konulmuştur. (shrink)

Kurrâ’ya nispet edilen aynı kelimelerdeki edâ farklılıklarının tartışmalara sebep olmasından ötürü kıraat ihtilafı olan kelimelerde ihticâc yapılmasına gereksinim duyulmuştur. Delil getirmek manasında kullanılan ihticâc kavramı, kıraat ihtilafları için söz konusu olduğunda ise kıraat ihtilaflarının sıhhat zemininin ortaya konması kastedilmektedir. Ayrıca 2. asrın sonlarında kıraat tevcîhlerinin yapıldığı müstakil eserler ortaya çıkmakla birlikte kıraat alan yazınına ait genel telifatlarda da kıraat ihticâclarının yapıldığı görülmektedir. Kıraat müelliflerinden biri olan İbnu’l-Cezerî de Neşru’l-ḳırââti’l-‘aşr adlı eserinde zaman zaman kıraat ihticâcına yer vermektedir. Mezkûr eserdeki kıraat ihticâcları (...) hakkında tespit edilebildiği kadarıyla yapılmış tek bir çalışma bulunmaktadır. Fakat bu çalışmada, kıraatten ve bunun dışındaki disiplinlerden yeterince istifade edilmediği belirlenmiştir. Ayrıca selef ulemasının Neşru’l-ḳırââti’l-‘aşr adlı esere ihticâc konusunda etkisi özelinde bir çalışmaya da rastlanmamıştır. Buradan hareketle elinizdeki bu çalışmada, İbnu’l-Ce-zerî’nin kıraat ihticâcına dair uygulamaları Neşru’l-ḳırââti’l-‘aşr adlı eser özelinde incelenmiş, me‘âni’l-Kur’ân ve me‘âni’l-kıraat literatürlerinin ortaya çıktıkları dönem dikkate alınarak h. 2.-4. asırlarda kaleme alınan bu literatürlere ait eserlerin İbnu’l-Cezerî’ye ait kıraat tevcîhlerine etkisinin olup olmadığı araştırılmıştır. Çalışmanın neticesinde İbnu’l-Cezerî’nin yaptığı kıraat tevcîhlerinden ele alınanların bir kısmına, söz konusu üç asırda kaleme alınan me‘âni’l-Kur’ân ve me‘âni’l-kıraat telifatında ekseriyetle yer verilmediği saptanmıştır. İbnu’l-Cezerî’nin ise kıraat ihtilafının olmadığı yerlerde dahi ilgili edâ için ihticâc yaptığı müşahede edilmiştir. Buna ilaveten İbnu’l-Cezerî’nin Neşr’de yaptığı ihticâc uygulamalarının me‘âni’l-Kur’ân ve me‘âni’l-kıraat telifatında yapılan ihticâc işlemleriyle benzeştiği görülmüştür. Yine Neşr’in tevcîh eseri olmaması hasebiyle de İbnu’l-Cezerî tarafından yapılan ihticâcların ihtiyaç merkezli olarak kendini gösterdiği belirlenmiştir. (shrink)

Zaman, düşünce tarihinde üzerinde çokça tartışılmış ve muhtelif tanımlamaları yapılmış bir kavramdır. Bu makale de zamanın tanımlamasından ziyade onun üzerinde özellikle an kavramı merkezli bir düşünce etkinliği ortaya konulmaya çalışılmıştır. Bilhassa zaman ve an kavramları arasındaki farka değinilmiştir. Zamanın hareketin olduğu yerde var olduğunu, anın ise hem hareketin hem de durağanlığın olduğu her yerde karşımıza çıktığını belirterek zamanın akışkan hayatı ölçülebilir kılma çabasında var oluşuyla, anın ise bu akışkanlığın her safhasında var olduğuna temas edilmiştir. Aynı zamanda anın varoluş ile mütemadiyen (...) yan yana olduğu, algılanışının ise bireylerin tecrübeleriyle zuhur ettiği görüşü ortaya konulmuştur. An’ın insan tecrübesiyle anlam kazanması ve insanın anı nasıl değerlendirmesi gerektiği hususunda konu, kanaatimizce Asr Suresi ve Hz. Peygamberin (s.a.v) buyruğu ile temellendirilmiştir. Bahsi geçen konu, çeşitli filozofların görüşleri ile de desteklenmiştir. Daha sonra makalemizde modern düşüncenin insanı anı kaliteli yaşamaktan ziyade daha iyi gelecek vaadiyle kaygı ve huzursuzluğa sevk ettiğini ifade ettik. Makalemizin sonunda ise İslam’ın bu modern düşüncenin aksine insana akışkanlık içerisinde yaşarken anın kendisine sunduğu akışkanlığın her bir aşamasını en güzel şekilde değerlendirmesini emrettiği ve onu değerli bir maden gibi tavında işlemesi gerektiği mesajıyla sonuçlandırdık. (shrink)

Autophagy and YAP1‐WWTR1/TAZ signalling are tightly linked in a complex control system of forward and feedback pathways which determine different cellular outcomes in differing cell types at different time‐points after perturbations. Here we extend our previous experimental and modelling approaches to consider two possibilities. First, we have performed additional mathematical modelling to explore how the autophagy‐YAP1 crosstalk may be controlled by posttranslational modifications of components of the pathways. Second, since analogous contrasting results have also been reported for autophagy as a (...) regulator of other transduction pathways engaged in tumorigenesis (Wnt/β‐catenin, TGF‐β/Smads, NF‐kB or XIAP/cIAPs), we have considered if such discrepancies may be explicable through situations involving competing pathways and feedback loops in different cell types, analogous to the autophagy‐YAP/TAZ situation. Since distinct posttranslational modifications dominate those pathways in distinct cells, these need to be understood to enable appropriate cell type‐specific therapeutic strategies for cancers and other diseases. (shrink)

Sanem Yazıcıoğlu. Husserl Fenomenolojisinde Zaman Algı Bellek. Ankara: Fol Kitap, 2022. 272s. ISBN: 9786258411553.

Gözlemlenenlerden gözlemlen(e)meyenlere diğer bir deyişle genel yasalara ulaşma imkânı veren çıkarım yöntemi olarak tümevarımsal ya da endüktif akıl yürütmenin rasyonel olarak temellendirilmesinin imkanına yönelik soruşturma tarih içerisinde tümevarım sorunu ya da endüksiyon problemi olarak tezahür etmiştir. Bu sorunun temel argümanı tarihsel okumalara baktığımızda İskoç ampirist filozof David Hume tarafından öne sürülmüştür. Hume, tümevarımsal çıkarımlar temelinde, gözlenmeyen meseleler hakkındaki inançlarımıza hangi gerekçelerle ulaştığımızı soruşturmaktadır. Hume soruşturmasının sonucunda gözlemlenenden gözlemlen(e)meyen durumlara ilişkin yapılan olgu meseleleri ile ilgili bütün tümevarımsal akıl yürütmelerin dolaylı ya (...) da dolaysız olarak nedensellik ilişkisine ve bu ilişkinin temelinde yer alan doğanın düzenliliği ilkesi ya da “gelecek her zaman geçmişe benzer” önermesine dayandığını ifade ederek bütün tümevarımsal akıl yürütmelerde ortak olan geleceğin her zaman geçmişe benzeyeceği ifadesinin rasyonel olarak temellendirilmesinin mümkün olmadığını belirtmektedir. Bu bağlamda, çalışmada tümevarımsal akıl yürütme sonucunda ulaşılan sonuca inanmanın hiçbir rasyonel temelinin olamayacağı yönündeki Hume’un görüşü argüman formunda yeniden yapılandırılarak ortaya konulacaktır. (shrink)

Türkiye’de modernleşme süreci Avrupa’da ve dünyada yaşanan modernleşme sürecine paralel şekilde gelişmiştir. Bu sürecin anlaşılması, son dönem Osmanlı tarihinden günümüze kadar uzun soluklu bir okuma çabası ve detaylı bir bakış açısı gerektirmektedir. Bu çalışmada başlangıcından itibaren sürecin daha iyi anlaşılabilmesi için modernite kavramları, tarihsel dinamikleri ve Osmanlı modernleşmesinin tarihsel dönemleri ele alınarak modernleşmenin ve modernleşme sürecinde din anlayışlarının oluşum süreci değerlendirilmiştir. Bu doğrultuda araştırmada Osmanlı’nın küresel bir güç olmaktan uzaklaşması, yenilik girişimleri, modernleşme sürecinde öne çıkan akımlar, temsilcileri ve din anlayışları, (...) modernleşme-din ilişkisi, modernleşme sürecindeki siyasi ve ideolojik telakkiler ile dini düşüncenin seyrinde yaşanan değişim ve tüm bu sürecin toplum yapısı üzerindeki etkileri ele alınmıştır. (shrink)

Thomas Mann (1875-1955), was a leading figure in the 20th century and is writer who has been widely mentioned in world litetarure. He is known not only as the writer of milestone novels but also as the master of oppositions. The Buddenbrook’s Family (1901), The Death in Venice (1912), and The Magıc Mountain (1924) in particular are inspiring the same emotions in the readers of today as the day they were written. While these masterpieces have been the subject of literature (...) research and psychoanalysis, they have also been of interest in the realm of philosophy. In particular, from the perspective of philosophy, The Magic Mountain, was the main concern of this study. This study will indicate both the modern aspects of the story as well as try to show how this work was a mirror for its time. The story takes place in a sanatorium where people who suffering from tuberculosis are sent to recover. This is an illness without remedy in its time and which was widespread through the 19th century. Switzerland, with its lofty mountains, was chosen as a location for tuberculosis senatoriums which offered fresh air, good nutrition, and light exercise. While the hospitals of Davos village tried to treat the patients’ lung spots, they also forced them to follow a life of dicipline. The fact that the “spotted” people went to the senatorium, with no intention of going back to their previous life is the main concern of this study. The most interesting fact here is the chain of events that connected earth to the mystical mountains of this town. The main issue will be the question of why people perceived this earthly place in such a different way. (shrink)

De Interpretatione is among Aristotle's most influential and widely read writings; C. W. A. Whitaker presents the first systematic study of this work, and offers a radical new view of its aims, its structure, and its place in Aristotle's system. He shows that De Interpretatione is not a disjointed essay on ill-connected subjects, as traditionally thought, but a highly organized and systematic treatise on logic, argument, and dialectic.

Open Access: This paper will connect literature on epistemic injustice with literature on victims and perpetrators, to argue that in addition to considering the credibility deficit suffered by many victims, we should also consider the credibility excess accorded to many perpetrators. Epistemic injustice, as discussed by Miranda Fricker, considers ways in which someone might be wronged in their capacity as a knower. Testimonial injustice occurs when there is a credibility deficit as a result of identity-prejudicial stereotypes. However, criticisms of Fricker (...) have pointed out that credibility is part of a more complex system that includes both deficits and excesses. I will use these points to argue that we should look closer at sources of credibility excess in cases of sexual assault. This means that in addition to considering sources of victim blaming by looking at ways in which “ideal” victims are constructed, we also need to consider ways in which “ideal” perpetrators are constructed. (shrink)

Budaya massa, dalam pengertian sederhana adalah “karya kreatif yang dimassalkan, yang diproduksi secara masif, yang ditunjang teknologi dan industri tinggi [...] termasuk model pakaian, fashion, film, televisi, musik pop, lifestyle atau gaya hidup” (hlm. xiii-xiv). Agama, atau lebih tepatnya “tafsir atas agama, atau tafsir atas ajaran agama” (hlm. xiv) dapat menjadi tema karya kreatif itu. Contohnya, terutama, sinetron-sinetron religi bernuansa Islami yang sekarang ini semakin banyak tampil pada layar televisi, tanpa menunggu bulan istimewa Ramadhan. Selain itu, agama juga dapat menjadi (...) sensor untuk menentukan karya kreatif yang pantas dimassalkan lewat media elektronik maupun media cetak. sense yang digunakan oleh para penyensor adalah moral dan ajaran agama, yang dalam keyakinan mereka harus dijaga. Para penyensor ini bukan hanya lembaga sensor, melainkan juga kelompok- kelompok yang menyebut diri pembela agama tertentu. Lembaga sensor menyampaikan larangan; kelompok-kelompok ini menyerukan protes. Mengemban misi menjaga moral dan ajaran agama, para penyensor dan pemrotes lebih sering mengajukan argumen sensor yang tidak masuk akal (doesn’t make sense) alias “ajaib” (hlm. 163) dan konyol. Lebih ajaib dan konyol, mereka, yang mengaku menjunjung agama dan moral, tidak punya sense mengenai ketidakadilan, khususnya yang dialami wanita. Produk budaya massa yang menciptakan image negatif wanita dibiarkan menjejali benak masyarakat. Wanita harus dikendalikan sebab ia binal, nakal—dengan cara diambil hak atas tubuhnya, dibung- kam suaranya, dipermalukan di hadapan publik, dan kalau perlu dira- jam oleh massa, yang adalah laki-laki dan (sama-sama) wanita. Ketidakadilan terhadap wanita, yang dipublikasikan oleh budaya massa dan ajaran agama menjadi sorotan utama Veven Sp. Wardhana di dalam buku ini. Dipublikasikan di sini berarti ditampilkan di ruang publik supaya diterima sebagai sesuatu yang wajar dan sewajarnya oleh masyarakat. Perempuan: seksualitas, sunat, syahwat; Puanografi: Yang Bukan Perempuan (Tak) Ambil Bagian; Televisi dan Fashionista atawa Perempuan Nista; Perempuan di Layar Televisi: Dari Losmen sampai sinema Relijius; dan Catatan sipil, Media Hiburan, dan Fatwa Haram adalah lima judul yang paling sarat dengan gugatan Wardhana atas perlakuan tidak adil terhadap wanita di negeri ini.................. Pembaca perlu mengingat bahwa buku ini merupakan kumpulan delapan belas tulisan Wardhana dari berbagai waktu dan ruang publi- kasi. Oleh sebab itu, ada beberapa pembahasan dan contoh kasus yang muncul berulang-ulang, antara lain, mengenai sensor film Yang Muda Yang Bercinta (1977) karya Sjuman Djaya dan isu perkawinan Bambang- Halimah. Dengan demikian, kedelapan belas judul pada buku tidak merepresentasikan sebuah rangkaian pemikiran yang sistematik. Na- mun, hal ini tidak mengurangi nilai karya Wardhana, tidak pula menum- pulkan kritiknya terhadap keempat penguasa ruang publik: budaya massa, agama, kapitalisme, dan politik. Akhirnya, menyajikan karyanya kepada masyarakat, Wardhana mengajak setiap warga negara ini untuk bersikap kritis terhadap karya- karya kreatif yang dipublikasikan lewat media cetak dan media elek- tronik. Masyarakat tidak perlu menunggu pemerintah dan para kreator budaya massa mengubah haluan dari pembodohan ke pencerdasan. Masyarakat sendiri harus mampu menghentikan proses pembodohan dengan menyeleksi bacaan dan tontonan yang mereka sajikan, dan me- milih hanya yang mencerdaskan dirinya. (Yap Fu Lan, Program studi Ilmu Pendidikan Teologi, FKIP, Universitas Katolik Atma Jaya, Jakarta). (shrink)

Criticism can sometimes provoke defensive reactions, particularly when it implicates identities people hold dear. For instance, feminists told they are upholding rape culture might become angry or upset, since the criticism conflicts with an identity that is important to them. These kinds of defensive reactions are a primary focus of this paper. What is it to be defensive in this way, and why do some kinds of criticism, or implied criticism, tend to provoke this kind of response? What are the (...) connections between defensiveness, identity, and active ignorance? What are the social, political, and epistemic consequences of the tendency to defensiveness? Are there ways to improve the situation? (shrink)

Mu‘tezilî düşünür Amr b. Bahr el-Câhız’ın (ö. 255/869) tercüme faaliyetleri sonucu Antikite (Antik Çağ) Yunanca metinlerden yaptığı aktarımlar canlılar hakkındaki fikirlerini etkilemiştir. Böylece Yunan zoolojisinde ortaya koyulan görüşlere Kitâbü’l-Hayevân eserinde geniş bir şekilde yer vermiştir. Ayrıca diğer eserlerinde az da olsa Yunan düşünürlerin hayvanlar hakkındaki görüşleri mevcuttur. Ancak Yunan zoolojisinden tevarüs eden birikimin Câhız’ın Kitâbü’l-Hayevân eseri olmak üzere hangi bağlamda ve ne düzeyde alımlandığı tam olarak bilinmemektedir. Alımlanan bilgilerin Câhız’ı ne kadar etkilediği ve doğrudan mı yoksa kendi ilmî birikiminin süzgecinden (...) geçirerek mi? Aktardığı net olarak ortaya koyulmamıştır. Buradan hareketle bu çalışmada, Câhız’ın hayvanlar hakkındaki görüşleri temel alınarak Yunan zoolojisinden etki düzeyi ortaya koyulmaya çalışılacaktır. Böylece Câhız’ın “Sâhibu’l-Mantık” lakabıyla bahsettiği Aristoteles (mö. 384-322) başta olmak üzere Galen (ö. 200?) ve Polemon (Aflimun) (ö. 314) gibi Yunan düşünürlerden hangi noktalarda aktarımlar yaptığı üzerinde durulacaktır. Bu bağlamda Câhız’ın Kitâbü’l-Hayevan eseri başta olmak üzere diğer eserlerinde geçen Yunan zoolojisine dair ifadeler açığa çıkarılacaktır. Fakat özellikle Aristoteles’ten yaptığı aktarımlar oldukça fazla olduğundan dolayı Câhız’ın tam olarak anlayamadığı, araştırdığı, doğrudan etkilendiği ve test ettiği bilgiler üzerinde analiz yapılacaktır. Çalışma sonucunda Câhız’ın alımladığı bilgileri bazen doğrudan bazen doğruluğunu araştırarak hatta deney ve gözleme başvurarak aktardığı anlaşılacaktır. (shrink)

Abstrak: John Zizioulas merefleksikan kembali doktrin Allah Trinitaris dan mencoba mencari cara-cara baru menolong umat beriman zaman ini menemukan makna ajaran iman ini. Merujuk teologi para Bapa Gereja Kapadokia, Zizioulas mengajukan gambar Allah Trinitaris sebagai Pribadi yang berkomunitas. Pribadi memiliki tiga karakteristik: primer dan absolut, ekstasis dan hipostasis, unik dan tak tergantikan. Pribadi selalu bergerak ke luar dirinya, ke arah pribadi yang lain, maka ia menerima keberbedaan. Kehidupan dan identitas otentik pribadi ditemukan hanya di dalam komunitas yang dibangunnya bersama pribadi-pribadi (...) yang lain. Gerak Pribadi Allah adalah eros, cinta yang merangkul pribadi-pribadi yang lain beserta keberbedaan mereka, yakni manusia dan segenap ciptaan. Berkomunitas dengan Allah dan segenap ciptaan, manusia melampaui substansi manusiawi dan kondisi naturalnya. Manusia tidak lagi menjadi milik kematian melainkan kehidupan kekal. Gereja adalah image Allah Trinitaris karena ia adalah komunitas pribadi-pribadi yang mengalami kelahiran baru oleh Roh Kudus di dalam peristiwa Kristus. Sebagai image Allah Trinitaris, cara Gereja hadir di dunia ialah dengan menjadi komunitas katolik dan ekaristis. Untuk menjadi komunitas katolik-ekaristis, pembaruan cara hidup, struktur hirarkis, dan pelayanan Gereja adalah sebuah kebutuhan. Kata-kata Kunci: pribadi, substansi, ekstasis-hipostasis, keberbedaan, identitas otentik, komunitas ekaristis, imago Dei/Trinitatis, eros. Abstract: John Zizioulas did his reflection on the doctrine of the Trinity in term to seek new ways that help the faithful to grasp the meaning of this teaching. Referring to the theology of Cappadocian Fathers, Zizioulas provides a picture of the Trinity as Persons within communion. A person has three primary characteristics: primary and absolute, ecstatic and hypostatic, unique and irreplaceable. A person always moves towards others, thus she/he embraces otherness. The very life and authentic identity of a person can be found only in communion with others. The Person of God moves as eros, God’s love which embraces the others and otherness, i.e. human beings and the rest of creation. Being in communion with God and all creations, human being overcomes the human substance and its nature. Human being no longer belongs to death but to eternal life. The church is an image of the Trinity for it is a communion of the new persons that were delivered by the Holy Spirit within the Christ event. As the image of the Trinity, the Church’s way of being in this world is by becoming a catholic and eucharistic community. To be such a community, the renewal of the Church’s way of life, hierarchical structure, and ministries is a necessity. Kata-kata Kunci: Person, substance, ecstatic-hypostatic, otherness, authentic identity, eucharistic community, image of God/image of the Trinity, eros. (shrink)

Günümüzde hızla yayılan, insanların hayat kalitesini ve mutluluğunu olumsuz olarak etkileyen yalnızlık, özellikle Amerika ve Avrupa’da en önemli toplumsal sorunlardan birine dönüşmüştür. İngiltere’de yalnızlıktan sorumlu bakanlık kurulmasına kadar varan bu olgunun, Türkiye’de özellikle genç nesli temsil eden üniversite öğrencilerinde ne düzeyde olduğu, bu araştırmanın temel araştırma konularından birini oluşturmaktadır. Bu araştırma, Ordu üniversitesinin değişik fakültelerinde öğrenim gören 416 öğrenci örneklemi üzerinde yürütülmüştür. Anket formunda; UCLA yalnızlık ölçeği, dini başa çıkma ve hayat memnuniyeti ölçekleri kullanılmıştır. Ayrıca katılımcıların bireysel dindarlık algıları ve (...) sosyal medya kullanım düzeylerini belirlemeye yönelik sorular oluşturulmuştur. SPSS istatistik programıyla yapılan analizler sonucunda; dindarlık algısı ile yalnızlık, olumsuz dini başa çıkma, sosyal medyada görünürlük düzeyi ve kullanılan sosyal medya sayısı arasında negatif yönde; dindarlıkla olumlu dini başa çıkma arasında ise pozitif yönde bir ilişki tespit edilmiştir. Ayrıca öznel dindarlık algısı cinsiyet üzerinde farklılığa açmazken, hayat memnuniyeti üzerinde farklılığa yol açtığı anlaşılmıştır. Yalnızlık ile olumlu dini başa çıkma, hayat memnuniyeti ve mesajlaşma arasında negatif yönde ilişki ve etkileşim tespit edilirken, hayat memnuniyeti ile olumlu dini başa çıkma arasında pozitif, olumsuz dini başa çıkma arasında negatif yönde ilişki ve etkileşimin varlığı bulgulanmıştır. Bu çalışma birçok değişkenin birbiri ile ilişki ve etkileşimini ele alması bakımından önemlidir. (shrink)

Feminist epistemologies consider ways in which gender influences knowledge. In this article, I want to consider a particular kind of feminist empiricism that has been called feminist radical empiricism. I am particularly interested in this view's treatment of values as empirical, and consequently up for revision on the basis of empirical evidence. Proponents of this view cite the fact that it allows us to talk about certain things such as racial and gender equality as objective facts: not just whether we (...) have achieved said equality in our society, but whether we are, in fact, all equal. I will raise the concern that the way in which they model the role of values in epistemology may be a problematic idealization of the open-mindedness of human agents. In some cases, resistance to value-change cannot be diagnosed as a failure to respond adequately to evidence. If so, the strategy of empirically testing our values that some feminist radical empiricists suggest may not be as useful a tool for social change as they think. (shrink)

An ad hominem fallacy is committed when an individual employs an irrelevant personal attack against an opponent instead of addressing that opponent’s argument. Many discussions of such fallacies discuss judgments of relevance about such personal attacks, and consider how we might distinguish those that are relevant from those that are not. This paper will argue that the literature on bias and testimony can helpfully contribute to that analysis. This will highlight ways in which biases, particularly unconscious biases, can make ad (...) hominem fallacies seem effective, even when the irrelevance is recognized. (shrink)

There are many good reasons to learn about the lives of people who have less social privilege than we do. We might want to understand their circumstances in order to have informed opinions on social policy, or to make our institutions more inclusive. We might also want to cultivate empathy for its own sake. Much of this knowledge is gained through social scientific or humanistic research into others' lives. The entitlement to theorize about or study the lives of marginalized others (...) is often granted under the presumption of academic freedom. This paper will not question whether academic freedom licenses us to do so in the first place ; instead, I will... (shrink)

Many criticisms of epistemic logic have centered around its use of devices such as idealized knowers with logical omniscience and perfect self-knowledge. One possible response to such criticisms is to say that these idealizations are normative devices, and that epistemic logic tells us how agents ought to behave. This paper will take a different approach, treating epistemic logic as descriptive, and drawing the analogy between its formal models and idealized scientific models on that basis. Treating it as descriptive matches the (...) way in which some philosophers, including one of its founders, Jaako Hintikka, have thought about epistemic logic early in its history. Further, the analogy between the two fields will give us a way to defuse criticisms that see epistemic logic as unrealistic. For example, criticizing models of epistemic logic in which agents know all propositional tautologies as being unrealistic would be like criticizing frictionless planes in physics for being unrealistic. Each one would certainly be an unsuitable model for studying some kinds of phenomena, but is entirely appropriate for others. After outlining the analogy between epistemic and scientific models, we will discuss some ways in which idealizations are used by different research programs in epistemic logic. (shrink)

There are two general questions which many views in the philosophy of mathematics can be seen as addressing: what are mathematical objects, and how do we have knowledge of them? Naturally, the answers given to these questions are linked, since whatever account we give of how we have knowledge of mathematical objects surely has to take into account what sorts of things we claim they are; conversely, whatever account we give of the nature of mathematical objects must be accompanied by (...) a corresponding account of how it is that we acquire knowledge of those objects. The connection between these problems results in what is often called "Benacerraf's Problem", which is a dilemma that many philosophical views about mathematical objects face. It will be my goal here to present a view, attributed to Richard Dedekind, which approaches the initial questions in a different way than many other philosophical views do, and in doing so, avoids the dilemma given by Benacerraf's problem. (shrink)

Dedekind's major work on the foundations of arithmetic employs several techniques that have left him open to charges of psychologism, and through this, to worries about the objectivity of the natural-number concept he defines. While I accept that Dedekind takes the foundation for arithmetic to lie in certain mental powers, I will also argue that, given an appropriate philosophical background, this need not make numbers into subjective mental objects. Even though Dedekind himself did not provide that background, one can nevertheless (...) be found in the work of the neo-Kantian Ernst Cassirer on mathematical concept formation. (shrink)

The logical empiricists often appear as a foil for feminist theories. Their emphasis on the individualistic nature of knowledge and on the value-neutrality of science seems directly opposed to most feminist concerns. However, several recent works have highlighted aspects of Carnap's views that make him seem like much less of a straightforwardly positivist thinker. Certain of these aspects lend themselves to feminist concerns much more than the stereotypical picture would imply.

Janice Moulton's “The Adversary Method: A Philosophical Paradigm” articulated several criticisms of the popular idea of philosophy as adversarial debate. Moulton criticizes it on epistemic grounds, arguing that philosophy's overreliance on adversarial debate is to the detriment of its goals. Some, notably Trudy Govier, have argued in favor of at least a minimal adversariality, governed by norms of respectful argumentation. This paper suggests that Govier's faith in these norms is misplaced, because it neglects the social circumstances of the arguers. While (...) some authors have argued that politeness and aggression apply differently to those of different genders, this paper extends that analysis to social identities other than gender. In fact, given certain assumptions about the philosophy of language, engagement in polite adversarial debate may not even be possible for people occupying certain social locations. (shrink)

Using a cross‐modal semantic priming paradigm, both experiments of the present study investigated the link between the mental representations of iconic gestures and words. Two groups of the participants performed a primed lexical decision task where they had to discriminate between visually presented words and nonwords (e.g., flirp). Word targets (e.g., bird) were preceded by video clips depicting either semantically related (e.g., pair of hands flapping) or semantically unrelated (e.g., drawing a square with both hands) gestures. The duration of gestures (...) was on average 3,500 ms in Experiment 1 but only 1,000 ms in Experiment 2. Significant priming effects were observed in both experiments, with faster response latencies for related gesture–word pairs than unrelated pairs. These results are consistent with the idea of interactions between the gestural and lexical representational systems, such that mere exposure to iconic gestures facilitates the recognition of semantically related words. (shrink)

Using a cross-modal semantic priming paradigm, both experiments of the present study investigated the link between the mental representations of iconic gestures and words. Two groups of the participants performed a primed lexical decision task where they had to discriminate between visually presented words and nonwords (e.g., flirp). Word targets (e.g., bird) were preceded by video clips depicting either semantically related (e.g., pair of hands flapping) or semantically unrelated (e.g., drawing a square with both hands) gestures. The duration of gestures (...) was on average 3,500 ms in Experiment 1 but only 1,000 ms in Experiment 2. Significant priming effects were observed in both experiments, with faster response latencies for related gesture–word pairs than unrelated pairs. These results are consistent with the idea of interactions between the gestural and lexical representational systems, such that mere exposure to iconic gestures facilitates the recognition of semantically related words. (shrink)

Although women have long been participants in martial arts and other contact sports, the introduction of a women’s division in the Ultimate Fighting Challenge in 2012 brought women in combat sports into the media spotlight in an arguably unprecedented way. Yet, the increasing acceptance of women’s participation in combat sports does not necessarily mean that these sports are equally accessible to people of all genders. This article, extending insights from Iris Marion Young’s “Throwing Like a Girl,” will argue that the (...) modalities of feminine bodily existence pose barriers to women’s success in combat sports. Young discusses ways in... (shrink)

This paper aims to address the difficulties of high school students in bridging their computational understanding with their visualization skills in understanding the notion of the limits in their calculus class. This research used a pre-experimental one-group pretest-posttest design research on 62 grade 10 students enrolled in the Science, Technology, and Engineering Program (STEP) in one of the public high schools in Zamboanga del Sur, Philippines. A series of remedial sessions were given to help them understand the function values, one-sided (...) limits, limits of a function, and its discontinuities with the aid of the GeoGebra. Results revealed that there is a significant improvement in their mathematics performance before and after the remediation, t(61) = -19.99, p<.05. The real-time feedback provided by the drawing interface of GeoGebra has provided the students the insights into how objects behave in geometrical space, bridging their understanding in locating the values shown by the computational algebraic processes. Additionally, the significant difference in the achievement reveals a large effect size (Cohen’s =2.54) which could be accounted for by the remediation using interactive activities in the GeoGebra. (shrink)

It is a commonly held view that Dedekind's construction of the real numbers is impredicative. This naturally raises the question of whether this impredicativity is justified by some kind of Platonism about sets. But when we look more closely at Dedekind's philosophical views, his ontology does not look Platonist at all. So how is his construction justified? There are two aspects of the solution: one is to look more closely at his methodological views, and in particular, the places in which (...) predicativity restrictions ought to be applied; another is to take seriously his remarks about the reals as things created by the cuts, instead of considering them to be the cuts themselves. This can lead us to make finer-grained distinctions about the extent to which impredicative definitions are problematic, since we find that Dedekind's use of impredicative definitions in analysis can be justified by his philosophical views. (shrink)